зва́жыць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. зва́жу зва́жым
2-я ас. зва́жыш зва́жыце
3-я ас. зва́жыць зва́жаць
Прошлы час
м. зва́жыў зва́жылі
ж. зва́жыла
н. зва́жыла
Загадны лад
2-я ас. зва́ж зва́жце
Дзеепрыслоўе
прош. час зва́жыўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зва́жыць², -жу, -жыш, -жыць; зак., каму (разм.).

Зрабіць уступку, уважыць.

Умей з. малодшаму.

|| незак. зважа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зва́жыць¹, -жу, -жыш, -жыць; -жаны; зак., каго-што.

Вызначыць вагу каго-, чаго-н. або адважыць пэўную колькасць чаго-н.

З. тавар.

З. паўкілаграма цукру.

|| звар. зва́жыцца, -жуся, -жышся, -жыцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зва́жыць сов. взве́сить; све́сить, све́шать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зва́жыць ​1, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак., каго-што.

Вызначыць вагу каго‑, чаго‑н. з дапамогай вагаў; узважыць. Зважыць муку. // Адважыць пэўную колькасць чаго‑н. Зважыць паўкілаграма цукру.

зва́жыць ​2, ‑жу, ‑жыш, ‑жыць; зак.

Разм. Зрабіць уступку каму‑н.; уважыць. Умей зважыць старэйшаму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

све́шать сов., разг. зва́жыць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

све́сить​II сов., разг. (на всех) зва́жыць, пава́жыць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зва́жлівы, ‑ая, ‑ае.

Які ўмее ўступіць, зважыць другому. [Глечык] быў нясмелы і маўклівы, зважлівы да старэйшых і байчэйшых за яго. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́весить​II сов.

1. (определить вес) зва́жыць, адва́жыць, нава́жыць;

2. (уравновесить) ураўнава́жыць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зважа́ць ​1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., на каго-што і з дадан. дап. (звычайна з адмоўем).

Звяртаць увагу на каго‑, што‑н., надаваць значэнне каму‑, чаму‑н. Бяжыць Яська, не зважае, як сыплюцца кулі наўкол. Лынькоў. Даходзілі да Кастуся чуткі пра тое, што вучыцца там [у семінарыі] нялёгка, выкладчыкі муштруюць вучняў, але ён на гэта зважаў мала. С. Александровіч.

зважа́ць ​2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да зважыць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)