збро́йнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст па вырабе зброі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

збро́йнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. збро́йнік збро́йнікі
Р. збро́йніка збро́йнікаў
Д. збро́йніку збро́йнікам
В. збро́йніка збро́йнікаў
Т. збро́йнікам збро́йнікамі
М. збро́йніку збро́йніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

збро́йнік м. оруже́йник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

збро́йнік, ‑а, м.

Спецыяліст па вырабу зброі; збраяроб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

оруже́йник збро́йнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

збраяро́б, ‑а, м.

Тое, што і збройнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Платнер, ст.-бел. платнерь ’збройнік’ (1498 г.). Запазычана са ст.-польск. płatnierz (XIV ст.) (Булыка, Лекс. запазыч., 62), якое з с.-в.-ням. plat(e)ner < piąte > польск. płat ’кавалак тоўстай бляхі як частка рыцарскага адзення’, płaty ’зброя’ (Банькоўскі, 2, 618–619).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)