зая́ўніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. зая́ўніца зая́ўніцы
Р. зая́ўніцы зая́ўніц
Д. зая́ўніцы зая́ўніцам
В. зая́ўніцу зая́ўніц
Т. зая́ўніцай
зая́ўніцаю		 зая́ўніцамі
М. зая́ўніцы зая́ўніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зая́ўніца ж. заяви́тельница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зая́ўніца, ‑ы, ж.

Жан. да заяўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зая́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м. (афіц.).

Той, хто падае заяву (у 2 знач.).

|| ж. зая́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. зая́ўніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заяви́тельница зая́ўніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зая́вщица прост. зая́ўшчыца, -цы, зая́ўніца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)