зачы́тваць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. зачы́тваю зачы́тваем
2-я ас. зачы́тваеш зачы́тваеце
3-я ас. зачы́твае зачы́тваюць
Прошлы час
м. зачы́тваў зачы́твалі
ж. зачы́твала
н. зачы́твала
Загадны лад
2-я ас. зачы́твай зачы́твайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час зачы́тваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

зачы́тваць несов., в разн. знач. зачи́тывать; см. зачыта́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зачы́тваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да зачытаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зачыта́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.

1. Прачытаць уголас для ўсеагульнага апавяшчэння.

З. пастанову.

2. Прывесці ў неахайны выгляд працяглым або нядбайным карыстаннем (пра кнігу, газету і пад.; разм.).

3. Узяўшы для чытання, не вярнуць (разм.).

З. кнігу.

|| незак. зачы́тваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зачи́тывать​II несов. (к зачита́ть) зачы́тваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зачы́тванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. зачытваць — зачытаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зачы́твацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да зачытацца.

2. Зал. да зачытваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зачы́тванне ср., в разн. знач. зачи́тывание; см. зачы́тваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зачы́твацца несов., возвр., страд. зачи́тываться; см. зачыта́цца, зачы́тваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыктава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак., што.

1. Вымаўляць, зачытваць што‑н. уголас з тым, каб слухачы (слухач) запісвалі. Дыктаваць тэкст пісьма машыністцы. □ — Я не хутка дыктую, вы паспяваеце запісваць? Краўчанка.

2. Загадваць, прадпісваць што‑н. для безагаворачнага выканання. Дыктаваць сваю волю. □ Укалола .. [Ельскага] графская пыха, што не можа дыктаваць .. ён, афіцэр, пан, шляхціц. Пестрак. // перан. Падказваць, пераконваць. Сам розум дыктаваў даць гэту паркалёвую хустку Марылі: ёй не прыйшлося мануфактуры, а хустка гэтая аставалася. Чорны. Ехаў Юрка дамоў з намерам правесці канікулы на беразе рэчкі. Аднак нейкая маўклівая праца розуму, унутранае пачуццё дыктавала зусім іншае. Ермаловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)