засо́льваць, -аю, -аеш, -ае; незак., што.

Тое, што і саліць (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

засо́льваць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. засо́льваю засо́льваем
2-я ас. засо́льваеш засо́льваеце
3-я ас. засо́львае засо́льваюць
Прошлы час
м. засо́льваў засо́львалі
ж. засо́львала
н. засо́львала
Загадны лад
2-я ас. засо́львай засо́львайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час засо́льваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

засо́льваць несов. заса́ливать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

засо́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да засаліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заса́ливать​II несов. (солью) засо́льваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

засо́льванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. засольваць — засаліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

засо́львацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да засаліцца.

2. Зал. да засольваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

засо́лка, ‑і, ДМ ‑лцы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. засольваць — засаліць; засол. Засолка агуркоў. // Спосаб, якасць салення. Моцная засолка. Халодная засолка рыжыкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

переса́ливать несов.

1. в разн. знач. перасо́льваць;

переса́ливать суп перасо́льваць суп;

переса́ливать в шу́тках перасо́льваць у жа́ртах;

2. (засаливать, солить всё, многое) салі́ць, засо́льваць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Мачы́ць ’рабіць мокрым, вільготным’, ’трымаць у чым-небудзь вадкім, каб надаць пэўныя якасці’, ’насычаць вадкасцю’, ’засольваць (агародніну, грыбы, фрукты)’, мачы́цца ’рабіцца мокрым’, ’мокнуць’ (ТСБМ, Янк. 1, Бяльк., Яруш., Мат. Гом., Сл. ПЗБ, ТС; докш., Янк. Мат.). Укр. мочи́ти(ся), рус. мочи́ть(ся), польск. moczyć, н.-луж. mocyś, в.-луж. močić, чэш. močiti, славац. močiť, славен. mocíti, серб.-харв. мо̀чити, мо̀чати, макед. моча, балг. мочам. Прасл. močiti асновы mok‑, якая праглядвае ў бел. мокнуць ’станавіцца вільготнай’, ’псавацца ад празмернай вільгаці’, ’ляжаць у вадзе’ (ТСБМ, ТС; міёр., З нар. сл.), укр. (про‑)мокнути, рус. мокнуть, польск. moknąć і г. д., прасл. moknǫti, роднаснымі да якога з’яўляюцца літ. makė́ti ’уступіць у балота’, maknóti ’ісці па гразі’, лат. maknît ’ісці па балоце’, літ. makónė ’лужа’, makalỹnė ’гразь, слота’, лат. makņa ’балота, дрыгва’ (Бернекер, 2, 69; Мюленбах-Эндзелін, 2, 554; Фасмер, 2, 640; Бязлай, 2, 190).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)