засе́льнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
засе́льнік |
засе́льнікі |
| Р. |
засе́льніка |
засе́льнікаў |
| Д. |
засе́льніку |
засе́льнікам |
| В. |
засе́льніка |
засе́льнікаў |
| Т. |
засе́льнікам |
засе́льнікамі |
| М. |
засе́льніку |
засе́льніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
засе́льнік, ‑а, м.
Той, хто засяляе які‑н. край, мясцовасць; пасяленец. Першыя засельнікі Сібіры.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)