зара́зны, -ая, -ае.

Які нясе ў сабе заразу.

Заразная хвароба.

|| наз. зара́знасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зара́зны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. зара́зны зара́зная зара́знае зара́зныя
Р. зара́знага зара́знай
зара́знае		 зара́знага зара́зных
Д. зара́знаму зара́знай зара́знаму зара́зным
В. зара́зны (неадуш.)
зара́знага (адуш.)		 зара́зную зара́знае зара́зныя (неадуш.)
зара́зных (адуш.)
Т. зара́зным зара́знай
зара́знаю		 зара́зным зара́знымі
М. зара́зным зара́знай зара́зным зара́зных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зара́зны

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, субстантываваны, ад’ектыўнае скланенне

адз. мн.
м. -
Н. зара́зны зара́зныя
Р. зара́знага зара́зных
Д. зара́знаму зара́зным
В. зара́знага (адуш.) зара́зных (адуш.)
Т. зара́зным зара́знымі
М. зара́зным зара́зных

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

зара́зны

1. прил. зара́зный;

2. в знач. сущ. зара́зный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зара́зны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да заразы. Заразныя бактэрыі. // Выкліканы заразай; інфекцыйны. Заразная хвароба.

2. Здольны заразіць іншых. Заразны хворы. / у знач. наз. зара́зны, ‑ага, м.; зара́зная, ‑ай, ж. Ізалятар для заразных.

3. Разм. Прызначаны для заразных хворых. Заразная бальніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зара́зный

1. прил. зара́зны;

2. сущ. зара́зны, -нага м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зара́злівы, -ая, -ае.

1. Тое, што і заразны.

2. перан. Які лёгка перадаецца іншым.

З. смех.

|| наз. зара́злівасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

востразара́зны, ‑ая, ‑ае.

Надзвычай заразны. Востразаразнае захворванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канта́гій, ‑ю, м.

У медыцыне — заразны пачатак, узбуджальнік інфекцыйнай хваробы.

[Лац. contagium — зараза.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інфекцы́йны, ‑ая, ‑ае.

Выкліканы інфекцыяй; заразны. Інфекцыйныя хваробы. Інфекцыйны працэс. // Прызначаны для лячэння заразных хвароб. Інфекцыйная бальніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)