запя́сце, -я, мн. -і, -яў, н.

Частка кісці рукі паміж перадплеччам і пясцю.

|| прым. запя́сцевы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

запя́сце

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. запя́сце запя́сці
Р. запя́сця запя́сцяў
Д. запя́сцю запя́сцям
В. запя́сце запя́сці
Т. запя́сцем запя́сцямі
М. запя́сці запя́сцях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

запя́сце ср. запя́стье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запя́сце, ‑я, н.

Частка кісці рукі паміж перадплеччам і пясцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Нацэ́ўнік ’манжэта (частка рукавіцы)’ (Жд. 1). Да цэ́ўка (рукі) ’запясце’, г. зн. ’тое, што надзяваецца на запясце’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

запя́стье ср.

1. анат. запя́сце, -ця ср.;

2. (браслет) бранзале́т, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кісце́нь, ‑цяня, м.

Даўнейшыя зброя ў выглядзе кароткай палкі, на адным канцы якой падвешваўся металічны шар для нанясення ўдараў, а на другім была пятля для надзявання на руку. Ударыць кісцянём. □ Запясце Корчака абвіваў рэмень кісцяня. Кісцень пагойдваўся. Калючы сталёвы шар, падобны на шышку дурнап’яну. Караткевіч.

[Цюрк. кістāн.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)