запечаны - Пошук

запе́чаны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	запе́чаны	запе́чаная	запе́чанае	запе́чаныя
Р.	запе́чанага	запе́чанай запе́чанае	запе́чанага	запе́чаных
Д.	запе́чанаму	запе́чанай	запе́чанаму	запе́чаным
В.	запе́чаны (неадуш.) запе́чанага (адуш.)	запе́чаную	запе́чанае	запе́чаныя (неадуш.) запе́чаных (адуш.)
Т.	запе́чаным	запе́чанай запе́чанаю	запе́чаным	запе́чанымі
М.	запе́чаным	запе́чанай	запе́чаным	запе́чаных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

запе́чаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	запе́чаны	запе́чаная	запе́чанае	запе́чаныя
Р.	запе́чанага	запе́чанай запе́чанае	запе́чанага	запе́чаных
Д.	запе́чанаму	запе́чанай	запе́чанаму	запе́чаным
В.	запе́чаны (неадуш.) запе́чанага (адуш.)	запе́чаную	запе́чанае	запе́чаныя (неадуш.) запе́чаных (адуш.)
Т.	запе́чаным	запе́чанай запе́чанаю	запе́чаным	запе́чанымі
М.	запе́чаным	запе́чанай	запе́чаным	запе́чаных

Кароткая форма: запе́чана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

запе́чаны

1. запечённый; см. запячы́ ¹;

2.: ~ная кроў запёкшаяся кровь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запе́чаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад запячы.

2. у знач. прым. Засохлы, загусцелы. На выцвілых гімнасцёрках — .. згусткі запечанай крыві. Курто.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запечённый запе́чаны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сасма́глы, -ая, -ае.

1. Зняможаны ад смагі, гарачыні.

2. Перасохлы, запечаны (пра губы, рот).

Сасмаглыя губы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Верч, ве́рчик ’скрутак вычасанага льну ці канапель’ (Уладз.), верч ’скрутак лыка’ (Шат.), мсцісл. ’лазовы скрутак, запечаны ў цесце’ (Рам., 8); ’скрутак’ (Жд., 2, Мат. Гом.), верч, верчык ’скрутак лазы, дроту, кабелю і г. д.’ (КТС, Шатал.); ’пшанічны хлеб, па-асобаму выпечаны і аздоблены, каравай’, верчык ’баранак’ (Растарг.). Укр. ве́рчик ’скрутак чаго-небудзь, ’плецены баранак’, іншыя паралелі адрозніваюцца семантычна; параўн. с.-рус. верчь, верча ’від прадзення, калі прадуць не верацяном, а закручваюць ніткі рукамі’, дан. верьч ’скручаныя адходы льну’, серб. вр̏ч ’гліняны збан, кухаль’. Узыходзіць да vьrt‑jь < vьrteti (Рудніцкі, 367).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Verbum