запа́рнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. запа́рнік запа́рнікі
Р. запа́рніка запа́рнікаў
Д. запа́рніку запа́рнікам
В. запа́рнік запа́рнікі
Т. запа́рнікам запа́рнікамі
М. запа́рніку запа́рніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

запа́рнік м., с.-х. запа́рник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запа́рнік, ‑а, м.

Спец. Кацёл або іншае прыстасаванне для запарвання чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запа́рка ж.

1. (действие) запа́рка, -кі ж., запа́рванне, -ння ср.;

2. (то, что запарено) прост. запа́рка, -кі ж.;

корми́ть скот запа́ркой кармі́ць жывёлу запа́ркай;

3. (запарник) с.-х. запа́рнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)