запа́льшчык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
запа́льшчык |
запа́льшчыкі |
| Р. |
запа́льшчыка |
запа́льшчыкаў |
| Д. |
запа́льшчыку |
запа́льшчыкам |
| В. |
запа́льшчыка |
запа́льшчыкаў |
| Т. |
запа́льшчыкам |
запа́льшчыкамі |
| М. |
запа́льшчыку |
запа́льшчыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
запа́льшчык м., горн. запа́льщик
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
запа́льшчык, ‑а, м.
У горнай справе — рабочы, які падпальвае запал 1 (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
запа́льщик горн. запа́льшчык, -ка м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)