заняво́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто заняволіў або занявольвае каго-н.

|| ж. заняво́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. заняво́льніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заняво́льнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. заняво́льнік заняво́льнікі
Р. заняво́льніка заняво́льнікаў
Д. заняво́льніку заняво́льнікам
В. заняво́льніка заняво́льнікаў
Т. заняво́льнікам заняво́льнікамі
М. заняво́льніку заняво́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

заняво́льнік м. поработи́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заняво́льнік, ‑а, м.

Той, хто заняволіў або занявольвае каго‑, што‑н. Іншаземныя занявольнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заняво́льніца, ‑ы, ж.

Жан. да занявольнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

поработи́тель прям., перен. заняво́льнік, -ка м.; (угнетатель) прыгнята́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)