замо́жнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
замо́жнік |
замо́жнікі |
| Р. |
замо́жніка |
замо́жнікаў |
| Д. |
замо́жніку |
замо́жнікам |
| В. |
замо́жніка |
замо́жнікаў |
| Т. |
замо́жнікам |
замо́жнікамі |
| М. |
замо́жніку |
замо́жніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
замо́жнік м., разг. зажи́точный, бога́тый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
замо́жнік, ‑а, м.
Разм. Заможны чалавек; багацей. Адны ішлі на чыгунку — а яна праходзіла тут непадалёку — рамонтнымі рабочымі, другія складалі кадры батракоў і служачых у заможнікаў-кулакоў. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
багацей, багач, багатыр, багаты, магнат, мільянер, капіталіст, плутакрат; пан, заможнік, буржуй (разм.); ракфелер (перан.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)