заме́шаны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. заме́шаны заме́шаная заме́шанае заме́шаныя
Р. заме́шанага заме́шанай
заме́шанае		 заме́шанага заме́шаных
Д. заме́шанаму заме́шанай заме́шанаму заме́шаным
В. заме́шаны (неадуш.)
заме́шанага (адуш.)		 заме́шаную заме́шанае заме́шаныя (неадуш.)
заме́шаных (адуш.)
Т. заме́шаным заме́шанай
заме́шанаю		 заме́шаным заме́шанымі
М. заме́шаным заме́шанай заме́шаным заме́шаных

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

заме́шаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. заме́шаны заме́шаная заме́шанае заме́шаныя
Р. заме́шанага заме́шанай
заме́шанае		 заме́шанага заме́шаных
Д. заме́шанаму заме́шанай заме́шанаму заме́шаным
В. заме́шаны (неадуш.)
заме́шанага (адуш.)		 заме́шаную заме́шанае заме́шаныя (неадуш.)
заме́шаных (адуш.)
Т. заме́шаным заме́шанай
заме́шанаю		 заме́шаным заме́шанымі
М. заме́шаным заме́шанай заме́шаным заме́шаных

Кароткая форма: заме́шана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

заме́шаны I заме́шенный; см. замясі́ць

заме́шаны II

1. пригото́вленный, заме́шенный;

2. заме́шанный, прича́стный; см. замяша́ць 1, 3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заме́шенный заме́шаны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карупцыяне́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Дзяржаўны чыноўнік, палітычны або грамадскі дзеяч, замешаны ў карупцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

замяша́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; заме́шаны; зак.

1. што і каму. Прыгатаваць корм, мешанку жывёле.

З. свінням.

2. каго (што) у што. Уцягнуць у якую-н. непрыемную справу.

З. у непрыемную гісторыю.

|| незак. заме́шваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

*Ме́шыва, сен. ме́шава ’замешаны корм для скаціны’ (Касп.). Да мяша́ць (гл.) па тыпу прасл. měsivo (рус. месиво, серб.-харв. mjesivo).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прикоснове́нный які́ (што) ма́е дачыне́нне (да чаго-небудзь); прычы́нны (да каго, да чаго), заме́шаны (у чым), вінава́ты (у чым);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прича́стный​II (имеющий отношение) які́ (што) ма́е дачыне́нне (да каго, да чаго), які́ (што) прычыня́ецца (да каго, да чаго); заме́шаны (у чым); звя́заны (з чым);

быть прича́стным к иску́сству мець дачыне́нне (прычыня́цца) да маста́цтва;

быть прича́стным к де́лу быць заме́шаным у спра́ве;

быть прича́стным к чему́-л. мець дачыне́нне (прычыня́цца) да чаго́-небудзь;

он к ним не прича́стен ён з і́мі не звя́заны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тугі́ ‘моцна, да адказу нацягнуты’, ‘шчыльна сплецены, скручаны, звіты’, ‘які шчыльна аблягае, моцна сціскае фігуру, часткі цела’ (ТСБМ, Нас., Ласт., Байк. і Некр., Ян., Некр.), ‘шчыльны, цвёрды’ (Некр., Сцяшк., Ян., Мат. Гом., ТС), ‘пругкі, які цяжка нацягваецца, сціскаецца’, ‘непадатлівы, скупы на што-небудзь’ (ТСБМ, Нас., Некр. і Байк.), ‘нягнуткі’ (Вруб.), ‘глухі на вуха’ (Нас.), ‘густы (пра кашу)’ (ЛА, 4; докш., Сл. ПЗБ), ‘густа замешаны, цвёрды (пра хлеб)’ (Мат. Гом., ЛА, 4), сюды ж туга́ карова ‘цяжкая для даення’ (З нар. сл.), тугая зіма ‘суровая, цяжкая’: мусі, зязюля, мусі сівая / Тугую зіму чуеш? (навагр., Песні нар. свят.), туга́я глі́на ‘цяжкая для апрацоўкі’ (навагр., валож., свісл., пруж., Нар. словатв.). Укр. туги́й, ту́гий ‘моцна нацягнуты; надуты; моцны; упарты’, рус. туго́й ‘цвёрды, пругкі’, польск. tęgi ‘цвёрды, моцны’, ‘дародны’, кашуб. tąǵi ‘моцны, мажны’, в.-луж. tuhi ‘цвёрды, жорсткі’, чэш. tyhý ‘цвёрды, жорсткі, упарты’, славац. tuhý ‘цвёрды, моцны’, славен. tôg ‘жорсткі, моцны’, ст.-слав. тѫгъ(и) ‘цвёрды, моцны, упарты’. Прасл. *tǫgъ(jь) ‘моцны, упарты’, ‘цвёрды, нягнуткі’ (Фасмер, 4, 114; ЕСУМ, 5, 668; Борысь, 631; Брукнер, 570; Махэк₂, 659; Чарных, 2, 269; Сной₂, 769). Яму адпавядае літ. strangùs ‘пругкі, пруткі’; звязана чаргаваннем галосных з цягнуць, прасл. *tęgti ‘цягнуць, нацягваць’, параўн. Якубовіч, Drogi słów, 170, 181. Сюды ж тужэ́ць ‘станавіцца больш тугім’ (ТСБМ), тугава́ты ‘глухаваты’ (там жа), ‘схільны да запораў’ (смарг., Сл. ПЗБ), тугаву́хі, тугі́й на вуха ‘з дрэнным слыхам’ (Мат. Гом., Жд. 3, Юрч. Фраз.), ту́ганька ‘шчыльна, туга’ (брасл., Сл. ПЗБ), ту́го ‘моцна’: спіце вы туго (Сцяшк.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)