заме́ціць, -ме́чу, -ме́ціш, -ме́ціць; -ме́чаны; зак. (разм.).

1. каго-што і са злуч. «што», «як». Убачыць, угледзець.

З. удалечыні агеньчык. 3., што слухачы стаміліся.

2. каго-што. Адзначыць у памяці, запомніць, памеціць, прымеціць.

З. падазронага чалавека.

З. дарогу ў лесе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заме́ціць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. заме́чу заме́цім
2-я ас. заме́ціш заме́ціце
3-я ас. заме́ціць заме́цяць
Прошлы час
м. заме́ціў заме́цілі
ж. заме́ціла
н. заме́ціла
Загадны лад
2-я ас. заме́ць заме́цьце
Дзеепрыслоўе
прош. час заме́ціўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

заме́ціць сов., разг. заме́тить, приме́тить

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заме́ціць, ‑мечу, ‑меціш, ‑меціць; зак., каго-што.

Разм.

1. са злучн. «што», «як». Убачыць, угледзець. Але як бацька ні стараўся, А ўсё ж ён лёганька хістаўся. Антось даўно замеціў гэта. Колас.

2. Памеціць, прымеціць. Замеціць дарогу ў лесе. Замеціць старонку ў кнізе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заме́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад замеціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)