залыга́ч
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
залыга́ч |
залыгачы́ |
| Р. |
залыгача́ |
залыгачо́ў |
| Д. |
залыгачу́ |
залыгача́м |
| В. |
залыга́ч |
залыгачы́ |
| Т. |
залыгачо́м |
залыгача́мі |
| М. |
залыгачы́ |
залыгача́х |
Крыніцы:
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
залыга́ч, ‑а́, м.
Абл. Тое, чым залыгваюць (вала, карову). [Чалавек] стаяў у кузаве ля кабіны і прытрымліваў за вераўчаны залыгач карову. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рагу́ля, ‑і, ж.
Разм.
1. Рагуліна. Драўляныя пахілыя домікі здаюцца незнаёмымі, аблітыя месячным святлом яблыні з рагулямі падпорак пад імі.. — заморскімі дрэвамі. Навуменка. Над вогнішчам вісеў на рагулях прадымлены кацёл. Даніленка.
2. Ласкавая назва каровы. На вуліцы працяжна і зычна зайграў у свой берасцяны рог пастух Даніла; яму дружна адгукнуліся рагулі і лысухі. Якімовіч. [Шведзіха] ідзе ўперадзе беланогай рагулі і трымае ў руках залыгач. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)