заку́рка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
заку́рка |
заку́ркі |
| Р. |
заку́ркі |
заку́рак |
| Д. |
заку́рцы |
заку́ркам |
| В. |
заку́рку |
заку́ркі |
| Т. |
заку́ркай
заку́ркаю |
заку́ркамі |
| М. |
заку́рцы |
заку́рках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
заку́рка прост. заку́рка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
заку́рка ж., разг., в разн. знач. заку́рка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
заку́рка, ‑і, ДМ ‑рцы, ж.
Разм.
1. Дзеянне паводле дзеясл. закурваць 2 — закурыць 2 (у 1 знач.).
2. Тое, што кураць; курыва. [Карпенка] намацаў кішэні, выцягнуў закурку, згарнуў цыгарку. Быкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)