закульга́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак.

1. Пачаць кульгаць.

З ночы я штосьці закульгаў.

2. Пайсці кульгаючы.

Закульгаў дадому.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

закульга́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. закульга́ю закульга́ем
2-я ас. закульга́еш закульга́еце
3-я ас. закульга́е закульга́юць
Прошлы час
м. закульга́ў закульга́лі
ж. закульга́ла
н. закульга́ла
Загадны лад
2-я ас. закульга́й закульга́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час закульга́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

закульга́ць сов.

1. захрома́ть;

2. (пойти хромая) заковыля́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

закульга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

1. Пайсці, пабегчы кульгаючы. Салдат закульгаў шпарчэй. Чорны.

2. Стаць кульгавым; закульгавець. — Кашаварам я не быў, а што нага ў мяне крывая, то гэта праўда, толькі ж закульгаў я ад ранення, а не так сабе ад чаго. Кулакоўскі. / перан. Перастаць дзейнічаць, развівацца правільна. Настойліва паэт, старанна працаваў: За кніжкай кніжку выдаваў. Не дзіва, што і грошы завяліся. І раптам хлопец закульгаў... У творах змены адбыліся, Якіх ніхто ніколі не чакаў. Корбан.

3. Разм. Кульгаючы, дайсці куды‑н., да якога‑н. месца. — А дзе прыстанішча, далёка да яго? — Спытаўся фельчар: — Можа і за год Старому мне туды не закульгаць? Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

захрома́ть сов., разг. закульга́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

охроме́ть сов. закульга́ць, стаць кульга́вым.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заковыля́ть сов., разг. зачыкільга́ць; (захромать) закульга́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)