закра́ек
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
закра́ек |
закра́йкі |
| Р. |
закра́йка |
закра́йкаў |
| Д. |
закра́йку |
закра́йкам |
| В. |
закра́ек |
закра́йкі |
| Т. |
закра́йкам |
закра́йкамі |
| М. |
закра́йку |
закра́йках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
закра́ек, ‑крайка, м.
Разм. Тое, што і закраіна (у 1 знач.). Да.. вушэй данесліся характэрныя ўсплёскі вады, што білася ў высокія закрайкі парома. «Звязда».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
за́береги
1. (полоса льда у берега) закра́йкі, -каў мн.;
2. (очистившаяся ото льда часть реки или озера) прата́ліны, -лін мн.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)