закамо́рак
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
закамо́рак |
закамо́ркі |
| Р. |
закамо́рка |
закамо́ркаў |
| Д. |
закамо́рку |
закамо́ркам |
| В. |
закамо́рак |
закамо́ркі |
| Т. |
закамо́ркам |
закамо́ркамі |
| М. |
закамо́рку |
закамо́рках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
закамо́рак, -рка м., обл. чула́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
закамо́рак, ‑рка, м.
Абл. Камора невялікіх памераў; цеснае памяшканне. Следам за людзьмі на сустрэчу с[я]лявы выйшла з хат, гарышчаў і розных спецыяльных закаморкаў усё кашэчае насельніцтва Падвалокі. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)