заві́ліна, -ы, мн. -ы, -лі́н, ж.

Выгіб, звіліна.

З. ракі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заві́ліна

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. заві́ліна заві́ліны
Р. заві́ліны заві́лін
Д. заві́ліне заві́лінам
В. заві́ліну заві́ліны
Т. заві́лінай
заві́лінаю		 заві́лінамі
М. заві́ліне заві́лінах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

заві́ліна ж. изви́в м., изви́лина

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заві́ліна, ‑ы, ж.

Выгіб, звіліна. Парамі паварочваўся на завілінах ракі. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свиль спец. заві́ліна, -ны ж., зві́ліна, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

изви́в м. заві́ліна, -ны ж.; (изгиб) вы́гін, -ну м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вілю́жка ’узор вязання’ (рэч., Мат. Гом.). Дэмінутыў да вілюга 1 (гл.). Параўн. укр. вилю́жка ’завілістая лінія арнаменту на яйках’; ’скрыўленне’, а таксама рус. валаг. вилю́шка ’завіліна’, хітрыкі’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

изви́лина ж.

1. зві́ліна, -ны ж., заві́ліна, -ны ж.; (изгиб) вы́гін, -ну м.;

2. анат. зві́ліна, -ны ж.;

изви́лины мо́зга зві́ліны мо́згу;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)