завяшча́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто зрабіў завяшчанне.

|| ж. завяшча́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

завяшча́льнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. завяшча́льнік завяшча́льнікі
Р. завяшча́льніка завяшча́льнікаў
Д. завяшча́льніку завяшча́льнікам
В. завяшча́льніка завяшча́льнікаў
Т. завяшча́льнікам завяшча́льнікамі
М. завяшча́льніку завяшча́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

завяшча́льнік м. завеща́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

завяшча́льнік, ‑а, м.

Той, хто зрабіў завяшчанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

завеща́тель завяшча́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

душапрыка́зчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Асоба, якой завяшчальнік даручае выканаць завяшчанне.

|| ж. душапрыка́зчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

завяшча́льніца, ‑ы, ж.

Жан. да завяшчальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

душапрыка́зчык, ‑а, м.

У дарэвалюцыйнай Расіі — асоба, на якую завяшчальнік ускладваў выкананне завяшчання.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)