завялі́кі, -ая, -ае.

Велікаваты, большы, чым патрэбна.

З. касцюм.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

завялі́кі

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. завялі́кі завялі́кая завялі́кае завялі́кія
Р. завялі́кага завялі́кай
завялі́кае		 завялі́кага завялі́кіх
Д. завялі́каму завялі́кай завялі́каму завялі́кім
В. завялі́кі (неадуш.)
завялі́кага (адуш.)		 завялі́кую завялі́кае завялі́кія (неадуш.)
завялі́кіх (адуш.)
Т. завялі́кім завялі́кай
завялі́каю		 завялі́кім завялі́кімі
М. завялі́кім завялі́кай завялі́кім завялі́кіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

завялі́кі разг. великова́тый; сли́шком большо́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

завялі́кі, ‑ая, ‑ае.

Разм. Велікаваты, большы, чым патрэбна. Знаёмы гарнітур здаваўся завялікім і прасторна вісеў на Нетрусёвых плячах. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

велико́нек разг. завялі́кі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

великова́тый разг. велікава́ты, завялі́кі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сла́бкі, ‑ая, ‑ае.

1. Які няшчыльна прылягае; завялікі (пра пояс, абутак, адзенне). Слабкая пятля. Слабкая шапка.

2. Нямоцна нацягнуты, слаба прыкручаны. Слабкая вяроўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Завел́ькі ’завялікі’ (Сл. паўн.-зах.). З польск. zawielki ’тс’: za ’надта’ + wielki ’вялікі’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Несубо́жны (несубо́жный) ’бязбожны; празмерна вялікі’ (Нас.). Да бог, гл. субо́жны ’маючы бога ў сэрцы’; значэнне ’завялікі, празмерны’ ва ўтварэннях з адмоўем тыпу несхадзімы, несусветны і пад. развілося на базе значэння ’незвычайны, які выходзіць за межы вядомага, агульнапрынятага і г. д.’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Апо́сталы жарт. ’пра абутак, звычайна завялікі, не зусім прыдатны для носкі’ (Сцяц.), апасталы ’плецены абутак са скуры’ (Інстр. III), апа́стал ’акураны лапаць’ (Касп.). З пасталы (гл.) з пратэтычным а‑. Зэльвенская форма з націскам на другім складзе пад уздзеяннем апостал (гл.), на што можа ўказваць і жартаўлівы характар пераасэнсавання.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)