заво́чны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
заво́чны |
заво́чная |
заво́чнае |
заво́чныя |
| Р. |
заво́чнага |
заво́чнай
заво́чнае |
заво́чнага |
заво́чных |
| Д. |
заво́чнаму |
заво́чнай |
заво́чнаму |
заво́чным |
| В. |
заво́чны (неадуш.)
заво́чнага (адуш.) |
заво́чную |
заво́чнае |
заво́чныя (неадуш.)
заво́чных (адуш.) |
| Т. |
заво́чным |
заво́чнай
заво́чнаю |
заво́чным |
заво́чнымі |
| М. |
заво́чным |
заво́чнай |
заво́чным |
заво́чных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
во́чна-заво́чны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
во́чна-заво́чны |
во́чна-заво́чная |
во́чна-заво́чнае |
во́чна-заво́чныя |
| Р. |
во́чна-заво́чнага |
во́чна-заво́чнай
во́чна-заво́чнае |
во́чна-заво́чнага |
во́чна-заво́чных |
| Д. |
во́чна-заво́чнаму |
во́чна-заво́чнай |
во́чна-заво́чнаму |
во́чна-заво́чным |
| В. |
во́чна-заво́чны (неадуш.)
во́чна-заво́чнага (адуш.) |
во́чна-заво́чную |
во́чна-заво́чнае |
во́чна-заво́чныя (неадуш.)
во́чна-заво́чных (адуш.) |
| Т. |
во́чна-заво́чным |
во́чна-заво́чнай
во́чна-заво́чнаю |
во́чна-заво́чным |
во́чна-заво́чнымі |
| М. |
во́чна-заво́чным |
во́чна-заво́чнай |
во́чна-заво́чным |
во́чна-заво́чных |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
заво́чнік, ‑а, м.
Той, хто вучыцца па сістэме завочнага навучання. Студэнт-завочнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
навуча́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле дзеясл. навучаць — навучыць (у 1 знач.). // Прывіццё якіх‑н. ведаў, навыкаў. Працэс навучання. Політэхнічнае навучанне.
2. Разм. Парада павучальнага характару. — Ты можа б кінуў ужо чытаць мне свае навучанні?.. — гнеўна кінула.. [Лена] вачамі на брата і выйшла. Лынькоў. [Крысціна] цвёрда памятала матчына навучанне. Васілевіч.
•••
Вочнае навучанне — навучанне з пастаянным наведваннем заняткаў (у адрозненне ад завочнага).
Ланкастэрская сістэма навучання гл. сістэма.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стацыяна́р, ‑а, м.
1. Установа пастаяннага тыпу. Бібліятэка-стацыянар. □ І ніхто не заўважыў, дзе частка [фільма] скончылася і пайшла ўжо другая. Стацыянар! А ў ім — свае, дыпламаваныя кінамеханікі. Ракітны. // Бальніца (у адрозненне ад паліклінікі). [Лукаш:] — Дайце вы яму [Юрасю] якія-небудзь таблеткі. Або ў стацыянар кладзіце... Савіцкі. На нямое запытанне Вішнёвай дакторка адказала: — Сур’ёзнага няма. Але трэба пакласці ў стацыянар... Грамовіч. // Разм. Дзённае аддзяленне ў ВНУ (у адрозненне ад вячэрняга і завочнага). Вучыцца і Вадзімка, але ён на стацыянары. Праз колькі год кончыць і будзе аграномам. Сабаленка. Увесь час вучобы паэтэсы [Цёткі] ў Львоўскім універсітэце — гэта гісторыя змагання за тое, каб быць паўнапраўнай студэнткай стацыянара. «Полымя».
2. Спец. Нерухомы фундамент якой‑н. машыны, збудавання. Дызель устаноўлен на стацыянары.
[Ад лац. stationarius — нерухомы.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)