заваё́ўніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. заваё́ўніца заваё́ўніцы
Р. заваё́ўніцы заваё́ўніц
Д. заваё́ўніцы заваё́ўніцам
В. заваё́ўніцу заваё́ўніц
Т. заваё́ўніцай
заваё́ўніцаю		 заваё́ўніцамі
М. заваё́ўніцы заваё́ўніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

заваёўніца ж. завоева́тельница; покори́тельница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заваёўніца, ‑ы, ж.

Жан. да заваёўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заваёўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто заваяваў або заваёўвае што-н.

Заваёўнікі космасу (перан., высок.).

|| ж. заваёўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

завоева́тельница заваёўніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

покори́тельница пакары́целька, -кі ж.; заваёўніца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)