За́вань

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. За́вань
Р. За́вані
Д. За́вані
В. За́вань
Т. За́ванню
М. За́вані

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

За́вань, за́ваня, заво́нь, заво́ня ’завадзь’ (Сл. паўн.-зах., Мат. Гом., Касп.). Рус. пск., смал., калуж. за́вонь, смал. за́воня ’ціхае месца, затока ў рацэ’. Паводле Фасмера (2, 72), з *за‑воднь ад вода.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)