забурчэ́ць
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
забурчу́ |
забурчы́м |
| 2-я ас. |
забурчы́ш |
забурчыце́ |
| 3-я ас. |
забурчы́ць |
забурча́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
забурчэ́ў |
забурчэ́лі |
| ж. |
забурчэ́ла |
| н. |
забурчэ́ла |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
забурчэ́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
забурча́ць і забурчэ́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
Пачаць бурчаць, бурчаць. // Прабурчаць, прабурчэць; буркнуць. Сабака раптам спыніўся ля сена, забурчаў і пачаў абнюхваць зямлю. Ваданосаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)