забаро́нны, -ая, -ае.

Які з’яўляецца забаронай, забяспечвае забарону.

Забаронныя меры.

Забаронная зона.

|| наз. забаро́ннасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

забаро́нны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. забаро́нны забаро́нная забаро́ннае забаро́нныя
Р. забаро́ннага забаро́ннай
забаро́ннае		 забаро́ннага забаро́нных
Д. забаро́ннаму забаро́ннай забаро́ннаму забаро́нным
В. забаро́нны (неадуш.)
забаро́ннага (адуш.)		 забаро́нную забаро́ннае забаро́нныя (неадуш.)
забаро́нных (адуш.)
Т. забаро́нным забаро́ннай
забаро́ннаю		 забаро́нным забаро́ннымі
М. забаро́нным забаро́ннай забаро́нным забаро́нных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

забаро́нны запре́тный; (содержащий запрещение) запрети́тельный, воспрети́тельный;

~нная — зо́на запре́тная зо́на;

з. тары́ф — запрети́тельный тари́ф

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

забаро́нны, ‑ая, ‑ае.

Які з’яўляецца забаронай, забяспечвае забарону. Забаронныя дарожныя знакі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запрети́тельный забаро́нны;

запрети́тельный тари́ф забаро́нны тары́ф;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

воспрети́тельный уст. забаро́нны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запре́тный забаро́нены; забаро́нны;

◊

запре́тный плод забаро́нены плод.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пло́мба ’цвёрдае рэчыва, якім закладваецца дупло зуба’, ’металічны забаронны знак’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ). Праз рус. мову з ням. Plombe, якое з plombieren ’пламбаваць’ < франц. plomber ’ушчыльняць, заліваючы растопленым волавам’ < plomb ’волава’ < лац. plumbum ’тс’ (Фасмер, 3, 284; Банькоўскі, 2, 610). Палес. драг. плёмба, блёмба — праз польск. plomba ’пломба’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пло́мба, ‑ы, ж.

1. Кавалак свінцу або якога‑н. пластычнага матэрыялу з адціснутым кляймом ці пячаццю, які прывешваецца да розных прадметаў, прыбораў, дзвярэй памяшканняў, вагонаў і пад. як забаронны знак. — Не будзем доўга гадаць, а самі паглядзім, што там такое, — сказаў начальнік вакзала і сарваў з дзвярэй вагона пломбу. Сяргейчык.

2. Кавалачак цвёрдага рэчыва, якім закладваецца дупло сапсаванага зуба. Цэментная пломба.

[Ад лац. plumbum — свінец.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)