забабу́рка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
забабу́рка |
забабу́ркі |
| Р. |
забабу́ркі |
забабу́рак |
| Д. |
забабу́рцы |
забабу́ркам |
| В. |
забабу́рку |
забабу́ркі |
| Т. |
забабу́ркай
забабу́ркаю |
забабу́ркамі |
| М. |
забабу́рцы |
забабу́рках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Забабу́рка ’складка’ (Касп.). Безумоўна, звязана з асновай бабур‑, прадстаўленай у назвах бабур ’акунь’, бабура ’матыль; макрыца’, бабурка ’пупышка’ (гл. гэтыя словы), але семантычныя хады такой сувязі няясныя.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)