жы́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. жыву́ жывё́м
2-я ас. жыве́ш жывяце́
3-я ас. жыве́ жыву́ць
Прошлы час
м. жы́ў жылі́
ж. жыла́
н. жыла́
жыло́
Загадны лад
2-я ас. жыві́ жыві́це
Дзеепрыслоўе
цяп. час жывучы́

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дрыгавічы́, ‑оў.

Старажытнае ўсходнеславянскае племя, якое жыло на поўнач ад Прыпяці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

драўля́не, ‑лян.

Старажытнае ўсходнеславянскае племя, якое жыло ў 6–10 стст. на Прыпяцкім Палессі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жэма́йты, нескл., н.

Старажытнае літоўскае племя, якое ў 13–15 стст. жыло ў заходняй частцы Літвы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дуле́бы, ‑аў; адз. дулеб, ‑а, м.

Старажытнае ўсходнеславянскае племя, якое жыло ў вярхоўях Заходняга Буга і Прыпяці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

славе́не, ‑вен.

Уст. Адно з старажытнарускіх плямёнаў, якое жыло па берагах возера Ільмень у р-не Ноўгарада.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ю́ты, ‑аў.

Гіст. Германскае племя, якое жыло ў пачатку 1‑га тысячагоддзя н. э. на Ютландскім паўвостраве.

[Ням. Jüten.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

та́ўры, ‑аў; адз. таўр, ‑а, м.

Племя, якое жыло ў глыбокай старажытнасці ў горнай і ўзбярэжнай частцы Крыма.

[Ад грэч. Táuroi.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Нага́йка ’бізун’ (ТСБМ; гродз., Сл. ПЗБ). Запазычана з рус. ці ўкр. нага́йка, што паходзіць ад назвы цюркскага племені, што жыло ў Крыме і на Каўказе (Фасмер, 3, 35; Брукнер, 354; Махэк₂, 388 і інш.), літаральна ’нагайскі бізун’ (’ногайская плётка’), параўн. КЭСРЯ, 280.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

халдзе́і, ‑яў; адз. халдзей, ‑я, м.; халдзейка, ‑і, ДМ ‑дзейцы; мн. халдзейкі, ‑дзеек; ж.

Семіцкае племя, якое ў 2‑м тысячагоддзі да н. э. жыло на ўзбярэжжы Персідскага заліва і ўтварыла Новававілонскую дзяржаву.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)