жуі́р, -а, мн. -ы, -аў, м. (уст.).

Той, хто шукае ў жыцці толькі асалоды, уцехі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жуі́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. жуі́р жуі́ры
Р. жуі́ра жуі́раў
Д. жуі́ру жуі́рам
В. жуі́ра жуі́раў
Т. жуі́рам жуі́рамі
М. жуі́ру жуі́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жуі́р м., уст. жуи́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жуі́р, ‑а, м.

Уст. Той, хто шукае ў жыцці толькі асалоды, уцехі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жуи́р уст. жуі́р, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)