жураві́ннік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. жураві́ннік
Р. жураві́нніку
Д. жураві́нніку
В. жураві́ннік
Т. жураві́ннікам
М. жураві́нніку

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жураві́ннік, -ку собир., м. клю́ковник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жураві́ннік, ‑у, м.

Паўзучыя сцяблы журавін. Апамятаўся я толькі ў сухім куп’істым імху.. Скрозь плёўся журавіннік. Сачанка. // Месца, якое зарасло журавінамі. Чуліся без рэха галасы Дзяўчат. Збіралі пацеркі зары На журавінніках. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)