жулікава́ты, -ая, -ае.

1. Схільны жульнічаць, махляваць.

Ж. чалавек.

2. Уласцівы жуліку; хітры.

Ж. выгляд.

|| наз. жулікава́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жулікава́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. жулікава́ты жулікава́тая жулікава́тае жулікава́тыя
Р. жулікава́тага жулікава́тай
жулікава́тае		 жулікава́тага жулікава́тых
Д. жулікава́таму жулікава́тай жулікава́таму жулікава́тым
В. жулікава́ты (неадуш.)
жулікава́тага (адуш.)		 жулікава́тую жулікава́тае жулікава́тыя (неадуш.)
жулікава́тых (адуш.)
Т. жулікава́тым жулікава́тай
жулікава́таю		 жулікава́тым жулікава́тымі
М. жулікава́тым жулікава́тай жулікава́тым жулікава́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жулікава́ты жуликова́тый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жулікава́ты, ‑ая, ‑ае.

Схільны да жульніцтва, ашуканства, махлярскіх учынкаў. Жулікаваты хлопец. // Уласцівы жуліку; хітры. Белая манішка і прылізаныя валасы казалі аб яго зухаватасці, а хітрыя вочкі і жулікаватая ўсмешка сведчылі аб здольнасцях вывуджваць грыўні і саракоўкі з паляшуцкіх кішэняў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крутасве́т, -а, М -све́це, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Пранырлівы, жулікаваты чалавек.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жуликова́тый разг. жулікава́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зладзеява́ты, ‑ая, ‑ае.

Схільны да зладзейства; жулікаваты (пра чалавека). // Падобны на зладзейскі; хітры, скрыты. Зладзеяватая ўхмылка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Стрыкулі́ст ‘зухаваты, жулікаваты хлопец’ (Бяльк.). Да стры́каць (гл.), відаць, ад *стрыкулісты.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ракло́ ’заняпалы чалавек’ (зах.-бранск., Растарг.). Сярод адпаведнікаў параўнальна тэрытарыяльна блізкія рус. дан. ракло́ ’прайдзісвет, нягоднік’, ра́клый ’жулікаваты, прайдошысты’ і ўкр. харк. (Грынч., 3, 4, у прыкладзе падае менавіта Харкаў) ракло́ ’басяк’, ракля́цький ’басяцкі’, што, як быццам, асабліва з улікам фактычна аднолькавай семантыкі, паказвае на адзіную крыніцу — імаверна, запазычання з цыганскай мовы, параўн. Горбач, Арго, 30.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)