жуллё́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. жуллё́
Р. жулля́
Д. жуллю́
В. жуллё́
Т. жуллём
М. жуллі́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

жуллё ср., собир., разг. жульё

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жуллё, ‑я, н., зб.

Разм. Жулікі. — На адным тыдні тры кватэры абабралі. А-і-ы-эй! Колькі развялося жулля — не дай ты рады! Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жу́лік, -а, мн. -і, -аў, м.

Злодзей, які займаецца дробнымі пакражамі; ашуканец.

|| зб. жуллё, -я́, н. (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жульё собир., разг. жуллё, -лля́ ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)