жаўтаро́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. жаўтаро́ты жаўтаро́тая жаўтаро́тае жаўтаро́тыя
Р. жаўтаро́тага жаўтаро́тай
жаўтаро́тае		 жаўтаро́тага жаўтаро́тых
Д. жаўтаро́таму жаўтаро́тай жаўтаро́таму жаўтаро́тым
В. жаўтаро́ты (неадуш.)
жаўтаро́тага (адуш.)		 жаўтаро́тую жаўтаро́тае жаўтаро́тыя (неадуш.)
жаўтаро́тых (адуш.)
Т. жаўтаро́тым жаўтаро́тай
жаўтаро́таю		 жаўтаро́тым жаўтаро́тымі
М. жаўтаро́тым жаўтаро́тай жаўтаро́тым жаўтаро́тых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жаўтаро́ты, -ая, -ае.

1. Пра птушанят: з жаўцізной ля дзюбы.

Ж. шпак.

2. перан. Зусім малады, нявопытны.

Ж. хлапчук.

|| наз. жаўтаро́тасць, -і, ж. (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жаўтаро́ты прям., перен. желторо́тый;

◊ ~тае птушаня́ (птушанё) — желторо́тый птене́ц

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жаўтаро́ты, ‑ая, ‑ае.

1. З жаўтаватай дзюбай, з жаўцізной вакол дзюбы (пра птушанят). У гняздзе былі жаўтаротыя птушаняты. Лынькоў.

2. перан. Разм. Пра маладога нявопытнага чалавека. З тыдзень я абіваў парогі розных майстэрняў, фабрык і заводаў, гатовы пайсці на любую работу, але паглядзяць на мяне — і адмаўляюць. Жаўтароты. Гурскі. Хлопцы, дзяўчаты, што згрудзіліся ля вас, жаўтаротая, зялёная моладзь. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

желторо́тый жаўтаро́ты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жаўта... (гл. жоўта...).

Першая састаўная частка складаных слоў; ужыв. замест «жоўта...», калі націск у другой частцы слова падае на першы склад, напр.: жаўтагруды, жаўтадзюбы, жаўтазём, жаўталісты, жаўтароты, жаўтаскуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

*Малака́шы, нараўл. малока́шы (зневаж.) ’жаўтароты’ (Мат. Гом.). Прыметнік, утвораны ад назоўніка ⁺малакаш. Да малако (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

неспрактыкаваны, нявопытны; зялёны, жаўтароты, жаўтадзюбы (перан.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

хлыст ​1, ‑а, М ‑сце, м.

Спец. Ствол спілаванага дрэва з неадсечанай верхавінай, ачышчаны ад сукоў. Як і раней, жыццё кіпела на беразе і ў лесе: на прарабскіх лесасечных участках валілі дрэвы.. і вывозілі хлысты да эстакад. Карамазаў.

хлыст ​2, ‑а, М ‑сце, м.

Сектант, паслядоўнік хлыстоўства.

хлыст ​3, ‑а, М ‑сце, м.

Разм. Тое, што і хлюст. Хлыст жаўтароты пра бацькоў Разводзіць тары-бары. Калачынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)