жаро́н, -рна́, мн. -ро́ны, -аў, м.

Млынавы камень, які служыць для размолу зерня на муку.

Верхні, ніжні ж.

|| прым. жаро́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жаро́н

‘жорнавы камень’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. жаро́н жаро́ны
Р. жарна́
жаро́на		 жаро́наў
Д. жарну́
жаро́ну		 жаро́нам
В. жаро́н жаро́ны
Т. жарно́м
жаро́нам		 жаро́намі
М. жарне́
жаро́не		 жаро́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жаро́н, -рна́ м. жёрнов

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жаро́н, ‑рна, м.

Млынавы камень, які служыць для размолу зерня на муку. Верхні жарон. Ніжні жарон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Жаро́н ’млынавы камень’, жорны ’ручны млын’ (ТСБМ), жорваны ’жорны’ (Шатал., Мат. Гом., Янк. II). Рус. жёрнов, дыял. пск. жерён, жерон, пск., смал., калін., наўг. же́рн, жёрн, наўг. жерно ’тс’, укр. жо́рно, мн. жо́рна, польск. żarna, чэш. žernov, žerno, żerna, славац. žarnov ’тс’, балг. дыял. же́рка, жръ́ни ’млын’, жерновен камък ’жарон’, серб.-харв. жрвањ, жр̑ван ’жоран, жорны’, славен. žȓne, žȓnev ’ручны млын’. Ст.-слав. жрънъ, жрънъви ’млын’, ст.-рус. жърновъ, жорны. Прасл. *žьrnъ належала да наз. на ‑ŭ, у выніку пашырэння ўзнікла форма *žьrnovъ, адкуль у выніку метатэзы — жорваны. Аб гэтым гл. Фасмер, 2, 49, Экерт, УЗ Инст. слав., 27, 50. Прасл. *žьrnъ роднаснае балт. словам: літ. gìrna, мн. girnos ’жорны’, лат. dzir̃nus ’млын’, ст.-прус. girnoywis ’жорны’ (Фрэнкель, 163–164; Тапароў, E–H, 245–247; Траўтман, 89), а таксама словам іншых і.-е. моў: ст.-інд. grāvan‑ ’камень для выціскання сомы’, арм. erkan, ст.-ірл. bráu, мн. broon, гоц. qairnus ’млын’, ням. Quirne ’жорны’. Гэтыя словы як падоўжанні з n Покарны (1, 477) далучае да і.-е. кораня g​u̯er‑, g​u̯ere‑ ’цяжкі’. Гл. яшчэ БЕР, 1, 537; Безлай, Posk. sv., 32; Скок, 3, 685–686; Ваян, Gr. comp., II, 1, 271; Бернштэйн, Чередования, 223; Сцяц. Словаўтв., 142; Аткупшчыкоў, Из истории, 231.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жарнаві́к, -ка́ м., обл., см. жаро́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жарнаві́к, ‑а, м.

1. Дзікі камень, з якога раней рабілі жорны.

2. Тое, што і жарон. Купіў млынар новы жарнавік, доўга малоў ім, але і той зламаўся. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Жо́рван, жо́рваны ’жорны’ (Мат. Гом.). Гл. жаро́н.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Павялён ’млён (палка ад жарон)’ (Сл. ПЗБ). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жёрнов м. жаро́н, -рна́ м., мн. жо́рны, -наў; млы́навы ка́мень, мн. млы́навыя камяні́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)