дэі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Паслядоўнік дэізму.

|| прым. дэісты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэі́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дэі́ст дэі́сты
Р. дэі́ста дэі́стаў
Д. дэі́сту дэі́стам
В. дэі́ста дэі́стаў
Т. дэі́стам дэі́стамі
М. дэі́сце дэі́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэі́ст м., филос. деист

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Паслядоўнік дэізму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

деи́ст дэі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)