дэтанава́ць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. дэтану́ю дэтану́ем
2-я ас. дэтану́еш дэтану́еце
3-я ас. дэтану́е дэтану́юць
Прошлы час
м. дэтанава́ў дэтанава́лі
ж. дэтанава́ла
н. дэтанава́ла
Дзеепрыслоўе
цяп. час дэтану́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэтанава́ць I несов., спец. детони́ровать

дэтанава́ць II несов., муз. детони́ровать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэтанава́ць ​1, ‑нуе; незак.

Узрывацца ў выніку дэтанацыі. Снарады дэтанавалі ад выбуху.

дэтанава́ць ​2, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; незак.

Адхіляцца ад правільнага тону ў музыцы або спевах; фальшывіць.

[Ад фр. détonner.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дэтанава́ць ’збіваць з толку, перабіваць; бянтэжыць’ (Нас.). З польск. detonować ’тс’ (< лац. detonāre). Гл. Кюнэ, Poln., 54.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дэтанава́нне ​1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. дэтанаваць ​1.

дэтанава́нне ​2, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. дэтанаваць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

детони́ровать несов., спец., муз. дэтанава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

здэтанава́ць, ‑нуе.

Зак. да дэтанаваць ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)