Verbum

анлайнавы слоўнік

дэспаты́я, -і, ж.

1. Форма неабмежаванай дзяржаўнай улады.

2. Дзяржава, якой кіруе дэспат (у 1 знач.).

|| прым. дэспаты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэспаты́я

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дэспаты́я ж. деспоти́я

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэспаты́я, ‑і, ж.

Форма неабмежаванай дзяржаўнай улады; дзяржава з уладай дэспата (у 1 знач.).

[Грэч. despoteia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

деспоти́я дэспаты́я, -ты́і ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэспаты́чны, -ая, -ае.

1. гл. дэспатызм, дэспатыя.

2. перан. Самаўладны, які не лічыцца з воляй і жаданнямі іншых.

Дэспатычная натура.

|| наз. дэспаты́чнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэспаты́зм, ‑у, м.

1. Тое, што і дэспатыя.

2. Самавольства ў адносінах да акружаючых; самадурства, тыранства. Дэспатызм прыгоннікаў. Сямейны дэспатызм.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)