дэбіто́р, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Даўжнік прадпрыемства, арганізацыі, установы.

|| прым. дэбіто́рскі, -ая, -ае.

Дэбіторская запазычанасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэбіто́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дэбіто́р дэбіто́ры
Р. дэбіто́ра дэбіто́раў
Д. дэбіто́ру дэбіто́рам
В. дэбіто́ра дэбіто́раў
Т. дэбіто́рам дэбіто́рамі
М. дэбіто́ру дэбіто́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дэбіто́р м., бухг. дебито́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэбіто́р, ‑а, м.

Даўжнік прадпрыемства, арганізацыі, установы. Адны плацілі акуратна, другія цягнулі бог ведае колькі, і мы ніяк не маглі пазбавіцца ад даўжнікоў ці, як у нас кажуць, дэбітораў. Скрыган.

[Лац. debitor.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дебито́р бухг. дэбіто́р, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даўжнік / што не выплаціў доўгу своечасова: нядоімшчык, дэбітор

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)