ды́хальца

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ды́хальца ды́хальцы
Р. ды́хальца ды́хальцаў
Д. ды́хальцу ды́хальцам
В. ды́хальца ды́хальцы
Т. ды́хальцам ды́хальцамі
М. ды́хальцы ды́хальцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ды́хальца ср., бот., зоол. ды́хальце

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ды́хальце бот., зоол. ды́хальца, -ца ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сты́гма, ‑ы, ж. і стыгма́т, ‑а, М ‑маце, м.

1. У Старажытнай Грэцыі — кляймо на целе раба або злачынца.

2. Дыхальца — адтуліна, якой адкрываюцца на паверхні цела органы дыхання ў членістаногіх жывёлін (насякомых і інш.).

[Грэч. stigma — укол, кляймо, пляма.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)