дыскурсі́ўны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
дыскурсі́ўны |
дыскурсі́ўная |
дыскурсі́ўнае |
дыскурсі́ўныя |
| Р. |
дыскурсі́ўнага |
дыскурсі́ўнай
дыскурсі́ўнае |
дыскурсі́ўнага |
дыскурсі́ўных |
| Д. |
дыскурсі́ўнаму |
дыскурсі́ўнай |
дыскурсі́ўнаму |
дыскурсі́ўным |
| В. |
дыскурсі́ўны (неадуш.)
дыскурсі́ўнага (адуш.) |
дыскурсі́ўную |
дыскурсі́ўнае |
дыскурсі́ўныя (неадуш.)
дыскурсі́ўных (адуш.) |
| Т. |
дыскурсі́ўным |
дыскурсі́ўнай
дыскурсі́ўнаю |
дыскурсі́ўным |
дыскурсі́ўнымі |
| М. |
дыскурсі́ўным |
дыскурсі́ўнай |
дыскурсі́ўным |
дыскурсі́ўных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дыскурсі́ўны филос., лог. дискурси́вный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дыскурсі́ўны, ‑ая, ‑ае.
Які робіцца, адбываецца шляхам лагічных вывадаў; разумовы. Дыскурсіўнае пазнанне.
[Фр. discursif.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дискурси́вный лог. дыскурсі́ўны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)