ды́птых
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ды́птых |
ды́птыхі |
| Р. |
ды́птыха |
ды́птыхаў |
| Д. |
ды́птыху |
ды́птыхам |
| В. |
ды́птых |
ды́птыхі |
| Т. |
ды́птыхам |
ды́птыхамі |
| М. |
ды́птыху |
ды́птыхах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ды́птых м., иск., лит. ди́птих
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ди́птих иск. ды́птых, -ха м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)