дыплама́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дыплама́нт дыплама́нты
Р. дыплама́нта дыплама́нтаў
Д. дыплама́нту дыплама́нтам
В. дыплама́нта дыплама́нтаў
Т. дыплама́нтам дыплама́нтамі
М. дыплама́нце дыплама́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дыплама́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Асоба, якая ўзнагароджана дыпломам (у 2 знач.).

Д. міжнароднага конкурсу піяністаў.

|| ж. дыплама́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. дыплама́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыплама́нт м. диплома́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыплама́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Студэнт, які выконвае дыпломную работу. — Я студэнт Ленінградскага архітэктурнага. Дыпламант. Гэта мой дыпломны праект. Шамякін.

2. Удзельнік конкурсу, агляду і пад., узнагароджаны дыпломам. Дыпламант конкурсу музыкантаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

диплома́нт дыплама́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыпло́мнік, ‑а, м.

Разм. Тое, што і дыпламант (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыплама́нтка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑такі ж.

Жан. да дыпламант.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)