ды́нга

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, нескланяльны

адз. мн.
Н. ды́нга ды́нга
Р. ды́нга ды́нга
Д. ды́нга ды́нга
В. ды́нга ды́нга
Т. ды́нга ды́нга
М. ды́нга ды́нга

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ды́нга, нескл., м.

Дзікі аўстралійскі сабака.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ды́нга нескл., м. и ж., зоол. ди́нго

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ды́нга,

Дзікі сабака, які водзіцца ў Аўстраліі.

[Англ. dingo.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скарбу́т, ‑у, М ‑буце, м.

Уст. Тое, што і дынга.

[Ням. Skorbut.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ди́нго м. и ж., зоол. ды́нга нескл., м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)