ды́на, -ы, мн. -ы, дын, ж.

У механіцы: адзінка вымярэння сілы ў абсалютнай фізічнай сістэме адзінак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ды́на

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ды́на ды́ны
Р. ды́ны ды́н
Д. ды́не ды́нам
В. ды́ну ды́ны
Т. ды́най
ды́наю		 ды́намі
М. ды́не ды́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ды́на ж., физ. ди́на

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ды́на, ‑ы, ж.

Адзінка вымярэння сілы ў механіцы, роўная сіле, якая надае масе ў 1 г паскарэнне 1 см/сек².

[Ад грэч. dynamis — сіла.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ди́на физ. ды́на, -ны ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)