дыло́гія, -і, мн. -і, -гій, ж.

Два творы аднаго аўтара, якія аб’яднаны агульнай задумай і пераемнасцю сюжэта.

|| прым. дылагі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыло́гія

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дыло́гія дыло́гіі
Р. дыло́гіі дыло́гій
Д. дыло́гіі дыло́гіям
В. дыло́гію дыло́гіі
Т. дыло́гіяй
дыло́гіяю		 дыло́гіямі
М. дыло́гіі дыло́гіях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дыло́гія ж., лит. дило́гия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыло́гія, ‑і, ж.

Два творы аднаго аўтара, звязаныя адзінствам замыслу.

[Ад грэч. di(s) — двойчы і logos — слова.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дило́гия лит. дыло́гія, -гіі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)