дылета́нтка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дылета́нтка дылета́нткі
Р. дылета́нткі дылета́нтак
Д. дылета́нтцы дылета́нткам
В. дылета́нтку дылета́нтак
Т. дылета́нткай
дылета́нткаю		 дылета́нткамі
М. дылета́нтцы дылета́нтках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дылета́нтка ж. дилета́нтка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дылета́нтка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да дылетант.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дылета́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Той, хто займаецца навукай ці мастацтвам без спецыяльнай падрыхтоўкі, маючы толькі павярхоўнае ўяўленне аб прадметах свайго занятку.

Д. у музыцы.

Д. у мовазнаўстве.

|| ж. дылета́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. дылета́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дилета́нтка дылета́нтка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)