дыга́ты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дыга́ты дыга́тая дыга́тае дыга́тыя
Р. дыга́тага дыга́тай
дыга́тае		 дыга́тага дыга́тых
Д. дыга́таму дыга́тай дыга́таму дыга́тым
В. дыга́ты (неадуш.)
дыга́тага (адуш.)		 дыга́тую дыга́тае дыга́тыя (неадуш.)
дыга́тых (адуш.)
Т. дыга́тым дыга́тай
дыга́таю		 дыга́тым дыга́тымі
М. дыга́тым дыга́тай дыга́тым дыга́тых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Дыґа́ты, ды́ґусь ’цыбаты’ (Сцяц.). Гл. ды́ґусь.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ды́ґусь ’цыбаты, з доўгімі нагамі’, таксама дыґа́ты (Сцяц., Сл. паўн.-зах.: ’высокі’). Запазычанне з польск. дыял. dyguś, dygaty ’тс’ (а гэта да польск. dygać, аб якім Слаўскі, 1, 185).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)