дуст, -у, м.

Ядавіты парашок для знішчэння шкодных насякомых.

|| прым. ду́ставы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ду́ст

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ду́ст
Р. ду́сту
Д. ду́сту
В. ду́ст
Т. ду́стам
М. ду́сце

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дуст (род. ду́сту) м., хим. дуст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дуст хим. дуст, род. ду́сту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дуст, ‑у, М ‑сце, м.

Хімічнае рэчыва ў выглядзе парашку, якое скарыстоўвалася для знішчэння шкодных насякомых.

[Ад англ. dust — пыл.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дуст ’дуст’ (БРС). Рус. дуст, бел. дуст. Запазычанне праз рус. мову з англ. dust ’тс’. Падрабязней Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 214.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)